Kanlı Kanatlarım

Kanatlarımı paslanmış bıçağın körleşmiş keskinliğiyle kestim 

Buharın yansıyan yüzüyle damlayan kanımın gölgesi

Vahşet naraları kulağımı delip geçti

Gözlerim habersizdi olanlardan 

Neredeyim ve bedenim hangi boyuta geçiş yaptı

Şuan zaman dilimi durağan

Beyazlarım rüzgarın hoyratlığıyla uçuyor 

Görüyorum üzerinden akan kırmızıyı

Gözlerim yaşa boğuluyor

Bir şeyler kopmuş içimden, ne olduğunu arıyorum

Zamanın evresi siliyor hülyalarımı

Ben ben miyim onuda bilmiyorum

Ben kimim, sen kimsin biz kimiz

Ne için çekiliyor sıkıntılar ve ödülü sadece göz yummak mıdır

Kanatlarım kanlı, umutlarım kayıp, ben neredeyim

Zaman diliminin hangi evresinde benliğim

Dizlerinin üstüne çöküyorsun ve hayat sırtına tüm ağırlıklarını yüklüyor

Kalkmak istiyorsun, dalların bir bir kırılıyor

Dal sandıkların dikenleriyle ellerini kanatıyor

Dizlerin o an tüm hırsıyla yerinden kalkmak için feryad ediyor

İyiliğin ve doğruluğun zararı dokunduğu zamandayım

Kanatlarımı pas tutmuş bıçağımla kopartıp attım

Kanlı gölde manzaram ve gözlerim habersiz tüm olandan

Rüzgar yüzüme çarpıyor geçmişi ve geleceğin iğrençliğini

Ayağa kalkmak için verdiğim çabada 

İçimden söküp attığım her şey için minnettarım zamana

Hangi evresidir mücadelemin sancısı

Habersizim, acımla sancımla ayaktayım.

Aralık 2025

Uğur Erden

Yıldızlara Karşı

Yıldızlara karşı

Gecenin parıltısı gözlerimi kapatıyor

Dayanılmaz acının arkasında

Ulaşılmaz boyutların varlığı

Görüyorum kapandığında gözlerim

Rastlantılar olamaz yaşanılanlar

Ardı ardına gelen sancılar

Harp ediyor bendimi karamsarlıklar

İnanç duygusu törpülüyorum 

Yedi kat göğün üstünden yedi kat yerin altına yolculuğum

Ve tekrar doğacağım bu atlasta

Henüz ulaşılmayan noktaya gidişatım

Sonra gecenin kamaştıran parıltısından kurtulacağım

Seslendi geceye ufuktan lisan

Tekerrür eden tarihin suretiyle 

Karanlığımı yaşa ey dilsiz ama

Aydınlık çok yakın sana

Serdümen acemiliğiyle yol aldığım hayata

Gafletin cezbediciğiyle aldandım 

Sandığımla yandığım arasında kayıplar atlasında yerimi aldım

Gecenin karanlığı biliyorum aydınlığım

Ve gün yeniden doğuyor

Heybem alınmış derslerin ve kayıpların ağırlığı

Aldığım her darbe ayağa kalkmam için 

Suretin lisanı, dilsiz amanın cesareti

Her an sızlandığın sancın senin için zor 

Bir başka yarada aradığın sansın pişmanlığın

Hayat yolunda bitmez sorunların

Diz çökme ve göğüs ger dertlerine

Ekim baharı

2024

Uğur Erden

Günler

Günlerden pazar, belki de pazartesi, salı, çarşamba 

Ne fark eder günün sevinci, yarının umudu olmadan

İçimizde fırtınalar kopuyor, içimiz sıkıntılar atlası 

Ne fark eder gönlünde huzuru, düşüncelerinde sakinliği yaşamadan

Bilmem kaçıncı bayramın bugün, kaçıncı yaşının bayramı 

Bilmem kaçıncı bayram hüznün, çocukluğunun bayram hatıraları 

Bilmem kaçıncı kayboluşun anılarında, kaybettiklerinde 

Bilmem kaçıncı bayram bugün, kaç bayramın daha kaldı yaşamında 

Olduğun yerde çivi gibi çakılıp kalmış hissi 

Bir adım ötesi, bir adım gerisi kalmamış gibi

Ömrünün mahzeni cilt cilt kitaplarla dolmuş 

Yarınlarından umutlarını koparıp almışlar gibi 

Günler ne fark eder yarınları olmadan yaşayanlara 

Sor önüne gelen her insana, kaçı bilir hangi günde yaşadığını 

Sen hangi günde uyuya kaldın, hangi günde bıraktın ruhunu 

Hangi gündeyiz bugün, yarın hangi gün olacak 

Günlerden yorgunluk, günlerden bıkkınlık, günlerden sorgular 

Kaç kez döktün yaşamının hatıralarını gözlerinin önüne 

Kaçı hüzün, kaçı mutluluk koyduğunda tartıya 

Soğukkanlılığınla kaldığın kaçıncı yıkılış günün 

İçin çekiliyor şu an, tüm vücudun irkiliyor 

Yaşıyorsun, yaşıyorsun evet bunu hissediyorsun 

Yaşamak mı denir diyorsun sonra, yaşamak ölmekten beter 

İsyan ediyorsun, isyanların arşa uzanmadan cahilliğini susturup kendine kızıyorsun 

Tüm isyanlarında anlamını yitirdiği bir günde 

Tüm yaşamının bir avuç hüzün ve mutluluğa sığdığında 

Tartıda bütün karamsarlıklarının eşitliğini gördüğünde 

Bugünlerin sonunu, duyguların kardeşliğini fark ediyorsun 

Bugün…

İnsan gafletiyle, merhametiyle, umutlarıyla insandır.

Bir duygu bir başka duygunun öncüsüdür.

İrade gönlünün ve aklının dizginidir.

Mantık ise tüm hüzünlerinin, acılarının son bulduğu nokta.

Mantık ile duygunun arasında koca dağlar vardır.

Mantık acımasızdır. 

Geldiğin nokta senin hayata bakışın ve hislerinden ibaret.

UĞUR ERDEN

Rotalar ve Engeller

 İnsan her yaşının bir evresinde geçirdiği ruhsal mutasyonla hayata bakış açısı sürekli değişir hale geliyor.

Bir rota çizip ilerlemesi seneler ilerledikçe daha meşakkatli ve bezdirici bir duruma dönüştürüyor mesafeyi.

Bu arada verdiği duraklar ve bir boşluk hissiyatı içinde verdiği aralar olabiliyor ve olmasıda gerekiyor. Gidişatın daha sağlam adımlarla inşa edilmesi elbette zorlukların olgunluğu ile aşılmasıyla gerçekleşiyor.

Diğer taraftan ise belirlenen hedefler askıya alınması ya da vazgeçilmesi insanı bir süre sonra farklı bir coğrafyada kendini uyanmış hissini yaşatması ve geriye dönüp bakmaya dahi mecal bırakmamış vazgeçilmişliğin hüznü içinden çıkılmaz bir yaşamda alı koyuyor. 

Emek verilmiş her şey mutlak bir sonda buluşmadığında o yolda harcanan zaman, yapılan fedakarlık, feragatlar bir taşın ortadan çatlamasıyla bozulan o kuvvetli çehresi gibi insanında bir ruhsal çöküntü içine girmesine sebebiyet vermekte. Hayatın her an zorluk derecesi artması ve bu süreci atlatmak için verilen meşguliyetler monoton bir hayata sürüklüyor olması gibi bir sürü etkenlerde bu rotada ilerlemeye engel teşkil ediyor.

( Yaşıyoruz ya daha ne olsun.) 

Çaresizliğe indirgenmiş bir hayatta verilen onca çabanın vehametini anlatmak mümkün olmuyor. 

(Davamız ekmek...)

Azim içinde hedeflerimizden ayrılmamamız gereken en önemli bir zamandır bu. 

Kazanmak işte burada yapılan feragatlardan ibarettir. 

Cesaret sınavı ve azimin ölçüsü bu baskıcı zamanda ortaya çıkar. 

İnanmalıyız ki kazanacağız. Bir başkasının gözünden değil bu... 

Kendi içimizde muvaffak olacağız ve işte o zaman iç huzura kavuşacağız. 

Mesele rotası sağlam olanlar değil, asıl mesele emin adımlarla yolunda ilerlemektir. 

Uğur ERDEN

2022

Meşakkatli yıl

Bir Huzmedir Hayat

Bir sayfanın içinde onlarca cümle. 

Kelimeler arasında gözlerim takılıp kalıyor. Şöyle bir cümle geçiyor;” Son nedir ki ya da başlangıç? 

Susmayacak gibi duruyorsun hayat karşısında, oysa hiç konuşmuyorsun. 

Sen napıyorsun, ne yaptığını sanıyorsun?

Aradığın cevaplar peşinde giderken, yorgunluğunu ve kaybettiğin zamanı geri getirebilecek mi sanıyorsun? 

Şimdi al başını git gidebildiğin kadar.
Ardına baktığında ve yorgunluğunu hissedip dinlenmeye başladığında içinde alevlenen bir şeyler var ise git ve sıkıca sarıl. Aradığın cevaplar bazen bulunduğun coğrafyayı terketmekte saklıdır. Bazen ise son nefese kadar muamma olarak kalmaktadır...” Cümlenin son bulduğu yerde hayatın galip ve mağlup olmak arasında bir bağı olmadığını anlamıştım. Hayat rotasında ilerleyen ve âna sahip olan bir derya. İçinde ki küçük toz taneleri de biziz. İnsan peşinde koştuklarının bir gün miladını doldurduğunda, hayatın artık geri dönüşü olmadığını ve sonun acı tonunun onca çekilen cefaya değmediğini anladığında, pişmanlığının acısıyla gözlerini hayata kapamakta . Kırıp dökmekle, elde kalmayacak objeler için hayatını harcamakla, hırslarımıza yenilip budalaca yaşamakla, sonu unutup kendimizi paralamanın hiç bir anlamı yok bu hayatta. 

 17 AĞUSTOS 2021 

 UĞUR ERDEN

HÜKÜMSÜZLÜK

Hükümsüzlük

 

Güneşin hükmettiği bir evrende her şeyin yeri ve anlamı var.

Dünya burada mihenk taşı sıfatında

Ve uydusu Ay, salınır gökte öylece

Denizin dalgası da onun gölgesi, rüzgârın esintisi de

 

Deniz çalkantılı olduğunda, kara bulutlar sardığında

Bil ki, Ay yön değiştirdi yurdundan 

Hırçınlığı ve şefkati öylesine muazzam uyum içinde

Bir gitse bin döner dünyanın üzerinde binlerce yıldızın eşiğinde

 

Milyonlarca yıl, asırlardır süre gelen dünya

Ve güneş ve Ay ve yıldızlar

Her ne olursa olsun yanında, üstünde, gölgesinde

Binlerce badireden sonra aynı yerinde aynı güzelliğiyle

 

Ayın tutulmasına nazır bir eylem

Susar tüm dünya, dinlenir o an

Yılda bir gün, birkaç saniye

Oysa koca bir zaman cetvelinde yaşanan

 

Aralık 2021

Uğur Erden

“Bir dünyadır ki sonu belli. Ama o zamana kadar hiçbir şey belirgin değil.”

 

 

 

 

Dinlenmeyen Hikaye

 Dinlenmeyen Hikaye

Kendi hayatını düşünmeden harcayan bir insan düşün.

Zamanını sanki hiç var olmamış gibi, sanki bitmeyecek gibi değilde, başlamamışta önsezi gibi düşünen bir insan.

Rüzgar esintisinin ulaşmadığı bir yaprağın hiç sallanmayı bilmemesi, güneş ışınlarına erişemeyen dalın soğuk kanlılığı, gece ile gündüz kavramının olmadığı bir yerde yeşeren sahipsiz ağacın varoluşu gibi habersizce yaşayan bir insan.

Virane bir hayatta; herkesten, her şeyden, kendisini arındırmış bir insan.

•••

Duyarsız bir insan bu insanı soyut bir kavramla yargılayabilir. Kötümseyebilir.

En kolayına kaçarak yorumlayabilir. 

Oysa çok başka durumlar meydana gelmiştir.

Çok duygular yatar o gönül duvarlarının içinde. Yaşanmışlıklarında derin acılar ablukaya almıştır iç dünyasını. Hikayesini bilmediğin insanları; her ne olursa olsun dinlemeden yargılamak, acizlikten ötesine geçemez.

İnsan keskin bir bıçağın acısına dayanamaz değil mi? O acı o anlıktır. Eseri sadece bir izden ibaret kalır. İnsanın iç dünyasındaki acılar ise öylesine derin çentikler meydana getirmiştir ki, zaman mevhumu belkilerden ibaret kalır.

Bazen sadece görüntüye aldanmamalı insan. Davranışlarada kanmamalı. Ama dinlemeden o hikayeyi karalamamalı. O kadar düşmek zayıflık değilde nedir ki?..

Eylül 2021